09 nov Met mijn ogen dicht kan ik je beter zien
Je ziet me vaak met ogen dicht op foto’s als ik aan het werk ben.
Vroeger keek ik mijn ogen letterijk uit om bij de ander te kijken.
Mijn systeem had zo leren kijken bij de ander zodat ik me veilig kon wanen, op allerlei vlakken waar een kind veiligheid kan zoeken.
Bevestiging, erkenning, liefde, veiligheid etc.
Als kind checken we bij de mensen om ons heen wat er nodig is om lief en aardig gevonden te worden om ons vervolgens aan te passen.
Goed kunnen zien, helder kunnen zien kan dan wel eens vertroebelen en veranderen in oordelend kijken.
Wanneer ik bij mij van binnen ‘kijk’ in het contact met mensen zie/ ervaar ik hele andere dingen dan de vertaal slag die mijn hoofd zou maken van de beelden die ik zie.
Dingen waar we vaak niet van bewust zijn.
Informatie die meer waar is dan de informatie die ik met mijn hoofd vertaal op wat mijn ogen registreren.
Steeds beter kan ik nu vanuit contact met mezelf en mijn lichaam naar de ander kijken.
Bewust van de neiging om het contact met mezelf te verliezen en helemaal bij de ander te zijn.
Zodra ik dat merk, is het de kunst om te blijven kijken terwijl ik van binnen blijf waarnemen in mezelf.
Mijn dochter laat het me haarfijn weten als ik te veel bij haar ‘kijk.’
Wanneer ik die boodschap van haar ontvang en mijn aandacht bij mezelf breng in het contact, stuiter ik toch ook best wel even op wat intense gevoelens en emoties van mezelf, met een dochter in de pubertijd, die ik liever niet ervaar.
Onmacht, onzekerheid, rouw op het verlies van hoe het was, angst, verantwoordelijkheid etc.
Allemaal triggers om vooral voor mijn dochter te gaan ‘zorgen’, in plaats van verantwoordelijkheid te nemen dat ik dit ervaar en niet zij. En mocht ze dat wel ergens ook zo ervaren dan kan ik een inspiratie zijn door er zelf mee om te gaan. Om het er dan maar even te laten zijn, te laten bewegen terwijl ik bewust ademhaal en toelaat dat dit er even is en weer voorbij gaat.
Als ik dat niet doe ga ik op haar projecteren en fixen en proberen te voorkomen dat… en…en….al dat dus….en dan drijf ik alleen maar verder van haar weg.
Van wie dit is doet er niet toe, blijkbaar herken ik hier wat in verbinding met haar.
En het is aan mij hoe ik daarmee om ga.
Stop ik het weg? Ga ik weer met mijn focus naar de ander? Want voor diegene is het toch zo erg? (Die blijkt nergens last van te hebben trouwens) Of laat ik het toe?
Dealen met je eigen ‘shit’ en het niet ergens anders neerleggen.
Wat als we stoppen met kijken bij anderen en onszelf gaan zien in het contact?
Hoe zou dat zijn?
Wat zouden we allemaal waarnemen?
Welke ruimte zou er komen in het contact met de ander als je werkelijk aanwezig bent met alles wat je gewaar bent?
En wat als dat alles uiteindelijk niet eens van jou was?
Dat je het kan laten gaan wanneer het zichtbaar wordt?
Als het nog ergens diep weggestopt zit en onbewust je keuzes bepaalt in het leven, helpt het je ook niet.
Vaak komen oude dingen juist in het contact met andere mensen aan het licht.
En hoe ga je daar dan mee om?
Alle sessies, lessen en bijeenkomsten die ik begeleid zullen je tools geven meer bewustwording te krijgen op je onbewuste drijfveren en hoe je hier mee om kan gaan.
Mocht je ‘geraakt’ zijn, kijk dan eens rond naar de mogelijkheden en of iets je past.
Blijkbaar wilde dit weer even geschreven worden…hoop dat je er wat aan hebt.
Hartelijke groet,
Saartje
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.